பருவமழை

கொட்டித் தீர்க்கும் கனத்த ரகம் 

இல்லையென்றாலும், 

நாள் கணக்காய் தொடர்ந்து

ஒரே சீராகப் பெய்கிறது மழை. 

 

விட்டு விட்டு மழை, 

சீரான அதன் சாரல்;     

பலத்த காற்று,  

ஓயாத அதன் ஊதல்;

மேகங்களிலும் மூடுபனியிலும் 

ஒளிந்து விளையாடும் மலைகள்;    

உறைக்கும் குளிர்;

இவற்றைக் குழைத்து தருகிறது

பருவமழை.

ஆடிக் காற்றோடு

சோடி சேர்ந்து 

குளிரைக் கூட்டுகிறது.

சமையலில் இருக்கும்போது 

குளிர்வதில்லை; 

வீட்டு வேலைகளின்போது  

குளிர்வதில்லை;

எல்லாம் முடித்து அமர்கையில்

குளிர்கிறது.

சன்னல் பால்கனி கதவுகளை 

மூடி வைத்தாலும்,

ஏதோ ஒரு இடைவெளியில் 

உள் நுழைந்து,

ஊசி போல் குத்துகிறது.

 

என் தாய்   

இயல்பாய் கடக்கிறாள்.

நான்தான்     

குளிர்காயக் கிடக்கிறேன்.

சில்லென்று இருக்கிறது, போதும் 

செல்லென்றேன்.

சட்டென்று மழையாய் பெய்து, எனைப்பார்த்து

கொல்லென்று சிரிக்கிறது.

Father's day

 My father was with me for 14 years and its been 28 years since I lost him. I have definitely been a 'Daddy's Little Princess' and a தங்கமீன்.

Dad's photo is in my living room. I see it every day. His birthday, death day and shrardha day come every year. I pass those days with a minute or two of his memories and that’s all.

But a few unexpected events remind me of my father and suddenly break me. Also of late these father's days every year. 

On one of my newly married days, we had to go to my sister-in-law’s house for a special occasion. I think my mother-in-law left a couple of days before and my husband told that he would come there at night after work. So my father-in-law and I went by bus that afternoon. It’s almost an hour and a half journey. It had been more than ten years since I had lost my father then. Traveling with my father-in-law, who was the same age and gives me the same vibe as my dad, sitting next to him reminded me of my dad. It was overwhelming for me and I silently cried throughout the journey without him noticing it.

I think I am an expert in crying silently without the persons around me noticing it. There is another incident. We travelled to Tirupati as a family seven years after my father’s demise. When we were travelling to Tirumala, while everyone in the bus was happily enjoying the nature and the hairpin bends, I was silently crying uncontrolably remembering my earlier trip to Tirupati with my father. (Dad died the next day after we had returned from Tirupati then.)

Instances like this used to happen till 10-12 years after his demise. But now it’s been 28 years since he left us and so I would think myself I got used to it. 

But a couple of months ago, my brother shared (not with me, but on his Twitter page) an excerpt from an old diary, written by Dad three years before his death. Mom & dad were on a holy trip then and that note had details about one of the days of that trip. When I read it, I couldn't control my tears.

I have only a few memories of my father but I will always cherish all of them. Happy fathers day, to my dearest dad, who will always live happy and smiling in my heart, who will always be remembered with love and respect.   

I never talked about my father anywhere because of my introvert nature. This blog is an exception though. And I’ve written a blog post தீபாவளி என்றாலே... as well. And also Manasa born on my Dad’s day. 

அடக்க ஒடுக்கமா இருக்குறது தப்பா பிரண்ட்ஸ்??

பதினைந்து வருடங்கள் முன்பு:

எனது திருமணத்திற்கு பிறகு, நான் காய்கறி வாங்கச் செல்கையில் (முதல் மூன்று வார்த்தைகள் இல்லாமலும் படிக்கலாம்.  காய்கறி வாங்க போறோம்னாலே கல்யாணம் ஆயிடுச்சின்னுதானே அர்த்தம்!) கடைப் பெண்மணி, நான் பேசிய பிறகு சொன்னது "ஓ, உங்களுக்கு தமிழ் தெரியுமா?". இப்படி பலர் என்னிடம் வெவ்வேறு சூழலில் கேட்டதுண்டு. "என்னங்க இப்படி கேட்டுடிங்க, அது மட்டும்தான் எனக்கு உருப்படியாத் தெரியும்" ன்னு உண்மையைச் சொல்லாமல், சிரித்து விட்டு கடந்திருக்கிறேன்.     

அதெல்லாம் ஒரு கனாக் காலம் என்பதுபோல, கடந்த ஓரிரண்டு வருடங்களாக என்னை வெளியாட்கள் பார்க்கும் பார்வையே வேறு.

கடந்த ஓரிரண்டு ஆண்டுகளாக:

ஒருமுறை தையல் மெஷின்  ஊசி வாங்க பழைய ஊசியை (model) எடுத்துக் கொண்டு கடைக்கு போனேன். கடைக்காரர் ஊசி மாடல் பார்த்துவிட்டு "இது R மாடல். தையல் மெஷின்லியே மார்க்கர் வெச்சி Rன்னு எழுதிக்கோங்க. இங்லிஷ்ல எழுத முடிலைன்னா தமிழ்ல இப்படி எழுதிக்கோங்க" ன்னு எதையோ சொன்னார்.

இன்னொரு முறை பல் மருத்துவரிடம் சிகிச்சைக்கு போயிருந்தேன். ரிசப்ஷனில் இருந்த பெண் “இந்த formஐ, fill செஞ்சிக் கொடுங்க” என்றார். அங்கிருந்தவற்றில் ஒரு ஃபார்ம் எடுத்தேன். உடனே அவர் "அது இங்கலிஷ்ங்க. தமிழ்ல வேணும்னா இத எடுத்துக்கோங்க" என்றார்.

சிலிண்டர் கடைக்கு முகவரி மாற்ற, மகளுடன் சென்றிருந்தேன். அங்கு இருந்தவர், "ஒரு லெட்டர் எழுதணும் மா" என்று என்னிடம் சொல்லிவிட்டு, "என்ன பாப்பா, நான் சொல்றேன். நீ எழுதுரியா" என்று என் மகளைப் பார்த்து கேட்டார். அவள் என்னவென்று புரியாமல் விழிக்கவே, "நீங்க எழுதுவீங்களா?" என்றார் என்னைப் பார்த்து.

இது போல இன்னும் சிலவும் இருக்கு.

இப்படி தொடர்ந்து நமக்கு நடக்கும்போது, "எப்படி இருந்த நான்" பீலிங் தான் வருது.

Simplicity, minimalist, modest, introvert, shy, அடக்கம், ஒடுக்கம் - இதெல்லாம் கலந்த கலவையா இருக்குறதுதான் என் பிரச்சினையா? 

சொல்லுங்க பிரெண்ட்ஸ் சொல்லுங்க!! 

வீட்டைக் கட்டிப்பார், கல்யாணம் பண்ணிப்பார், நாற்பதாகிப் பார்!

நாற்பதாகிப் பார்!

உடல் விரைந்து சோர்வடையும்

பூனை தூக்கம் தேவையென்றாகும்

வீட்டு வேலைகள் மலைப்பளிக்கும்

உடல் உறுப்புகள் பல்லிளிக்கும்.

கரும்புள்ளி, கருவட்டம்

நரைமுடி, முடிஉதிர்வு

உடல் எடை, தொந்தி

சாளேஸ்வரம், நாய்குணம்

என அனைத்தும் அதிகரிக்கும்.

மாதம் விடாமல் படுத்தும்

மாதவிடாய் தொந்தரவுகள்.

பத்து நாட்களுக்குப் படுத்தும்

PMS பிரச்சினைகள். 

குளியலறைப் பயணங்கள் அதிகரிக்கும்

காலைக்கடனும் ஒரு வேலையாகும்.

உப்பு, கார்பு, சர்க்கரையோடு

உணவின் அளவையும்,

மூச்சு, நடை பயிற்சிகளோடு

தொப்பையின் அளவையும்

குறைக்க முயல்வோம்.

பிறருக்கு ஆலோசனை, ஆறுதல்

சொன்ன காலம் போய்

நாம் யோசிக்க, புலம்ப

ஆரம்பித்திருப்போம்.

Alarm அல்ல; 

தேவைப்படுவது Reminders தான்.

பாதி தூக்கத்தில் விழிப்பு தட்டிவிட்டால்

இரவின் நீளத்தையும்

கடிகாரத்தின் சோம்பலையும்

நம் நினைவாற்றலின் எல்லையையும்

உணர்ந்து வியக்கலாம்.

பாதி அல்லது முக்கால் கிணற்றை தாண்டியாயிற்று.

சிலமுறை விடுதலைக்காகவும்

சிலமுறை  கடமையாற்றவும்

மாறி மாறி விரும்புகிறது மனது.

Aunty என்றழைக்கப்படுவது எங்களுக்கு

பிரச்சனையே இல்லை.

சக aunty களாலும் அப்படி

அழைக்கப் படுவதுதான் துயரம்.

எங்களுக்குள் இருக்கும் புகைப்பட அசுரன் விழிப்பான்

பூ பறவை, காற்று ஊற்று, மலை மழை, கோலம் மேளம் என்று

எதையும் விடாமல் எதற்காகவோ படம் பிடிப்போம்.

ஆனாலும் நம் சொந்த அகன்ற தாடைக்கு பயந்து,

Selfieயைத் தவிர்ப்போம். 

பிறர் நம்மை படம் பிடிக்கும்வரை, 

மூச்சை நன்கு இழுத்துப் பிடிப்போம்.

இத்தனை இருந்தாலும்,

நிறைய கற்(றிருப்)போம்

துணிவு கூடும்

தெளிவு பிறக்கும்

ரசனை மேம்படும்

Priorities புரியும்

பற்றின்மையின் மேல் பற்று வரும்

தேவைகள் குறையும்

தனிமை இனிமையாகும்

You'd have learned to

accept,

be resiliant and

ignore judgements of others. 

So you can rock in your own way!

அதற்காகவாவது நாற்பது+ வயதாகிப் பாருங்கள்!

Tired of Women’s & Mothers day online celebrations

Last month we had Women’s day. Next month we have Mother’s day. Surprisingly the hashtag “MothersDay” started trending two weeks before the actual day. 

Hello World, don’t annoy us with such celebrations to glorify us as Women & Mothers just to extract more of our energy in the name of responsibilities. Apparently, I just cannot tolerate those over-hyped (praising women) quotes or images that get forwarded on such “special days” on every social media. Don’t con us so easily. At least put out some effort to do it, if you really want to deceive us.

It's like hitting two cats with one stone if women are fascinated with tasks related to homemaking such as cooking, cleaning etc. If she has other (non-homemaking) passions, she will undoubtedly find it difficult to devote time to or find opportunities for. 

Work from home has become common these days. Be it to manage kids or if we receive guests at home, definitely it is us, who has to compromise on the WFH job, because there is no other option. Of course, as this is not happening on a daily basis, it is fine. 

Fellow ladies, have you ever heard any of the following from others?  

Wow, how do you constantly trying new things in the kitchen? 

How do you manage to cook deliciously  everytime? 

It’s amazing how you maintain the place clean. 

How do you keep your bathroom so tidy? I know you don’t have a helper or maid.

How do you balance your home office (or a day job) and home both well?

Don’t fall for these words. They are not said to make you feel happy or proud, but to make you work even harder. Let us try not to ask such questions to fellow ladies who manage to do all the household just because she has no choice.

If no one cooks for you, even when you are tired or sick, then don’t force yourself to cook something special every time. Allow your health, energy, free time, and mood to make the cooking decisions. The same goes with cleaning, laundry, or any household work. We are not entitled alone to all of this. We should realise this in the first place, then later if we are lucky, we can involve others in the family and share duties. I am sure all of us cannot be lucky. So don’t strain yourself. No one is going to give you an award or reward for the dedication or hard work that is forced on you and of course, certainly, you don’t need them either.   

Do I really not enjoy these special days? Of course, I do. That’s just because I get to chat with my dear friends, share green memories etc, which is something I don't get to do on a regular basis.

So happy Mother's day in advance, ladies! (winking smiley)