என் சிந்தனைகள்: 2020

December 19, 2020

The ship that never sinks

This post is about my friends.

The reason for me writing this post is one of my very best friends. This particular friend told me a few days back that she would read my blogs / articles in an expectation that if I have written anything about her / our friends group. I was like “naan avlo ellam worth illai di” and “innuma nammala indha ulagam nambudhu”. I actually was thrilled hearing it. Then I got an idea to write this article about my friends.

My earliest first ever memory about a friend is: In pre-KG, the teacher asked us all the kids to stand in a horizontal line. My (then a few days old) friend was two kids away from me. So I just went and stood beside her and in turn got a cuff on my head from the teacher 😐. The teacher must have made us stand in a height order (so I was the first one in the queue 😂) and I had no idea about it. The girl I went and stood beside is still my close friend. Our friendship grew with us strongly.

Cousins are our first friends. That way, I have a very special friend. We used to write letters to each other in our childhood and we cannot wait for the aaholidays to meet. Whenever we meet, we used to have a gala time. We cherish those memories whenever we speak now.

I think 80s kids are the last generation who lost their friends contacts, as those were land line days. I too had lost my college besties contacts for a few years. But thanks to FB, through a common friend, I found my college besties one by one. We are four of us and from then we are in constant touch with each other. Our audio calls last for a minimum 45 mins and our next group video call is still pending.

My ex-colleagues, we are a group of four. We try to meet at least once in a year. Though we get only a few hours when we meet, we never miss a second without talking & laughing. Last summer we had some meeting plans, but corona overrode everything. I wish at least next year, our plan succeeds.

The beauty of friendships is that we can resume it at any time, no matter how many years we lost the contact. I realised it, when one of my friends (a close ex-colleague), visited me after years as she had come to Coimbatore for personal reasons. I sometimes ping or some of my friends ping me, after a very long period, on some fine day. And we used to start chatting from where we left years before. Such days are very precious. 😇

Some good friendships start with neighbors. I too have a few neighbors especially in Chennai & also here and my daughter’s friend’s mothers as friends. These friendships will not break, even if any of us shift from the place, because they become family friends. I have few very best friends who were / are my neighbors. These friends are my daily dose of energy as I am very much in touch, everyday or every other day.

Best conversations with years old friendships will have these “appollam naama”, “hey, do you remember?”, “oh is it? I totally forgot”, “those were the best days” and a lot of smiles & laughs. And whatsapp chats are the best with friends. They rarely happen, but when it starts, it is never a short chat, it goes on for longer hours.

I am an introvert in general but an extrovert among friends. When I look back, I have had friends in every stage of my life. As I have just rounded my thirties, I have quite a few friendships that are a few decades older.

Friends! They understand, they encourage, they appreciate, they advice and more than anything else they listen. They laugh with you and at you as well 😂. We discuss anything and everything under the sun, from family, life, entertainment, enlightenment, silly stuffs and of course, gossips.

East or West.

Women - Women friendships are best.

October 13, 2020

Happy Birthday My Dear Teddy Bear!

You are a treasure from above

Who gives us immense pleasure with love!

You make everyone around you smile

In your own versatile style!!

You are my everyday joy

And any day, my toy!

You are a pleasant monsoon

And my favorite cartoon!! ☺

It’s a confusion who annoys who

Between me and you!

But you are the flora

And I am the fauna!!

You are sometimes demanding & commanding

But most of the time, very understanding!

You can still cut your anger (and hunger ☺)

Coz you are growing bigger!!

You want to go to Hogwarts, as you turned eleven

You quote such readings, then I am all hearts and in cloud nine!

September 19, 2020

Ruby Jubilee

I can now use the idiom “I have been around” without much hesitation, as I have been around for 4 decades. Yes, recently I turned 40. 😇

My existence can be divided into two similar but converse desires all through my life – me then, trying hard to look older and me in recent years, yearning to stop looking older.

Everyone usually says “younger me was more gorgeous”, which holds untrue for me. That doesn’t mean the reverse is true. No, I can’t post my childhood pic to prove it to you.

I have always had a thin and feeble voice. Age or even my daughter for that matter 😉, could not make it strong. There were days when even the worst throat infection made me feel glad because only on those days, I used to feel like ‘hey, naanum rowdydhaan… naanum rowdydhaan…’. But I am glad that the feeble voice is now useful for my daughter, as I gave her attendance once or twice for her online class when she was not around for a while and no one could identify it (audio unmute and video mute).

I am a short person, so popularly called by many in school as “kulli”. But I used to tell them “Good things come in small packages”. Much later I realized that there is another saying “The bigger, the better” 😒. These sayings or proverbs, they are many to satisfy everyone. Another for example, தோல்வியே வெற்றிக்கு முதல் படி & முதல் கோணல் முற்றிலும் கோணல். But gone were the days when I was concerned for such proverbs. Now, as “I have been around”, nothing matters when the experience speaks.

My life completely transformed from me being innocent through a major part of my life to being sinful… Errr… I mean experienced. Yes, numerous experiences and learnings throughout (read: I have made many mistakes because they say “experience is the name everyone gives to their mistakes” right?), some of them I learned out of interest, and life taught me some, out of affection. 😂

Interests, beliefs, and likings kept changing as the years go by; I look at it as evolvement and still need to grow up in many ways. Surely getting older has helped me become comfortable in my own skin, as I now know my abilities and situation better. Or as I have now put it up in writing, I can follow it even better.😆

I wanted to advise my experiences to you people, as you know “I have been around”, but being around has taught me not to advise anyone 😁. So பொழச்சு போங்க. Though I can read your mind voice saying “but you are making us read your blog which is crueler than that”. I can just shrug my shoulders on that.

Birthdays (or any other days for that matter) have never excited me in all these years. But this year being a Ruby jubilee, I wanted to highlight this BD and so did the honors by writing this blog post.

Aging is beautiful. Let me age gracefully.

July 22, 2020

நான் சொல்லும் வேளையில் மழை நின்று போகட்டும்!

அதிகாலையையும்

அதன் வாசத்தையும்

அது தரும் புத்துணர்வையும்

அமைதியையும்

மென் பனிக் காற்றையும்

மலைக் குழந்தைகளை அணைத்துக் கிடக்கும் மேக அன்னையையும்

பனியில் நனைந்த பச்சை மரஞ்செடிகளையும்

மயில் மைனா புறா காக்கை கிளிகளையும்

நான் தினமும் ரசிப்பதால்தான்

நீ பொறாமை கொண்டு

இதெல்லாம் எனக்குக் கிட்டாதவாறு

செய்து விடுகிறாயோ?

ஏ மழையே!

என் ஏகாந்த வேளையைப் பறிக்காதே!

சிறிது நேரம் கழித்துதான் பெய்யேன்!

- என்று இரண்டு மூன்று நாள்களாகப் பெய்யும் அதிகாலை மழையிடம் நான் கேட்டேன்.

நானும்தான் பார்க்கிறேன்

நீ முன்பு போல என்னை ரசிப்பதில்லை

மகள் பள்ளிக்குச் செல்லும் / வரும் போது, பெய்யாதே என்றாய்

துவைத்த துணி காய்வதில்லை, பெய்யாதே என்றாய்

களிமண் ரோட்டில் நடக்க பயமாய் இருக்கிறது, பெய்யாதே என்றாய்

இப்போது என்னடா வென்றால் அதிகாலையிலும் பெய்யாதே என்கிறாய்.

- என்று சோகமாகப் பதில் சொன்னது மழை.

பெற்றோரிடம் ஒரு மாம்பழத்துக்காகக் கோபித்துக்கொண்டு வந்த முருகனை, பல நிகழ்வுகளைச் சொல்லி சமாதானம் செய்த பார்வதியைப் போல, நானும் பல நினைவுகளை மழையிடம் சொல்ல ஆரம்பித்தேன். கவிதை (மாதிரி?) நடையிலிருந்து கட்டுரை நடைக்கு உரையாடல் மாறுகிறது.

எனக்கு நினைவு தெரிந்தது முதல், மழையை ரசித்துதான் இருக்கிறேன். எனக்கு நான்கைந்து வயதாக இருந்தபோது சென்னையில் பலத்த புயல் மழை. நாங்கள் வசித்தத் தெருவில் மழை நீர் புரண்டு ஓடுகிறது. நான் அழுது அடம்பிடித்ததால், மழை சற்றே ஓய்ந்த நேரத்தில், என் அப்பா ஒருசில நொடிகள் என்னை ஓடும் நீரில் நிற்க வைத்தார். இப்போதும் சில்லென்று இருக்கிறது அந்த முதல் மழையின் நினைவு.

நாங்கள் அன்று குடியிருந்த திருவல்லிக்கேணி வீட்டில், மழை வந்தால் வராண்டா முழுவதும் தண்ணீர் நிரம்பிவிடும். மழை நின்று சில மணி நேரங்களில் தானாகவே வற்றிவிடும். ஆனால், பலத்த மழை பெய்தால், வராண்டா நிரம்பி, வீட்டுக்குள் நீர் புகுந்துவிட்டால் என்ன ஆவதென்று பயந்து, வீட்டு பெரியவர்கள் பக்கெட்டில் நீரைப் பிடித்து தெருவில் இறைப்பார்கள். ஏழெட்டு வயதான நானும், ஒரு சிறிய குவளையில் நீர் வடிய உதவுவேன். அந்த வயசில் அவ்வளவு மகிழ்ச்சியான வேலை அது.

நான் நடுநிலைப் பள்ளியில் படிக்கும் நேரம். அதே மழை. மழையில் நனையும், என் அதே ஆவல். ஆனால், பள்ளிக்கு செல்கையில் புத்தகப் பை நனையாமல் இருக்கணுமே என்பதால், வடாம் காயப்போடும் பிளாஸ்டிக் கவர்தான், என்னுடைய அப்போதைய ரெயின்கோட் (பின்பக்கம் & தலை முற்றும் மூடியிருக்கும். முன்பக்கம் பின்'னினால் மூட வேண்டும்). "ஏன் நனையாம ரெயின்கோட் போட்டுட்டு போற"ன்னு கோவமா தலைல மழை `கொட்டும்.'

என் கல்லூரிக்காலம். அதே மழை. மழையில் நனையும் என் அதே ஆவல். ஒருவழியாக இந்த முறை என் ஆசை நிறைவேறியது. கல்லூரி என்றாலே, அதும் பெண்களின் பிரத்யேகக் கல்லூரி என்றால், இவற்றையெல்லாம் கண்டிப்பாகச் செய்ய வேண்டும். எனவே, கல்லூரி கேன்டீனில் ஐஸ்க்ரீம் சாப்பிட்டுக்கொண்டே, மழையில் நனைந்ததெல்லாம் மறக்கவே முடியாத ஆனந்தம்.

வாழ்க்கை ஒரு சுழற்சக்கரம் போல சுழல, என் மகளுடன் இப்போது நான் சேர்ந்துகொண்டேன் மழையை ரசிக்க. அவள் என்ன செய்துகொண்டிருந்தாலும், அதை அப்படியே போட்டுவிட்டு, ``அம்மா, சீக்கிரம் வா. பால்கனிக்குப் போலாம்"ன்னு என்னையும் அழைத்துக்கொண்டு போய்டுவா. சாரலில் நனைந்து, கையை வெளிய நீட்டி குதூகலிப்பாள். ஓரிரு முறை மெல்லிய மழையில் நனைந்தும் இருக்கிறாள்.

இப்படி நான் எல்லாவற்றையும் நினைவுபடுத்தி, மழையை எனக்கு எவ்வளவு பிடிக்கும், அதுதான் என்னுடைய எனர்ஜி பூஸ்டர் என்பதை மழைக்கு புரிய வைத்தேன். மேலும், கொரோனா முடக்கம் காரணமாக, வெளியே செல்ல முடியாததால்தான், அதிகாலை மொட்டைமாடி நடைப்பயிற்சி. நீ வந்து அதற்கும் தடை போட்டதால்தான், உரிமையாக உன்னைத் தட்டி கேட்டேன் என்று மழைக்குப் புரிய வைத்தேன்.

நான் சொன்னவற்றையெல்லாம் கேட்டு, கோபம் நீங்கி, உற்சாகமாகி, ``சரி, உன்னைத் தொந்தரவு செய்யாமல் இனி வரப் பார்க்கிறேன்" என்றது மழை. நாளை முதல் பார்ப்போம், மழை தன் வாக்கை காப்பாற்றுகிறதா என்று.

This was published by Vitakan - https://www.vikatan.com/oddities/miscellaneous/conversation-between-woman-and-rain-readers-imagination

January 23, 2020

My Articles on Online Vikatan

கடந்த ஆறு மாதங்களில் எனது மொத்தம் 12 எழுத்து படைப்புகளை விகடன் தளம் வெளியிட்டது. விகடனுக்கு நன்றி. சிறந்த ஹிட் படைப்புகளை தரும் டாப் 6 இல் என் பெயரும் வந்தது மிக்க மகிழ்ச்சி.